Laatste bericht uit Ubud !

Let op !  Berichten zijn omgekeerd chronologisch geplaatst dus graag Onderaan starten met lezen aub! Dit bereikt je door steeds naar beneden te scrollen en op 'oudere spots' (rechts onderin) te klikken

Om swastiastu (Balinese groet)

Dit is helaas alweer het laatste bericht uit Ubud. Koffer is gepakt en ik ga m'n laatste nacht in. De laatste dagen waren weer behoorlijk hectisch ivm het regelen van mijn visum en het huren van een huisje voor volgend jaar. Ook heb ik weer hele interessante ontmoetingen met verschillende mensen gehad. Één daarvan was met Guru Ketut Arsana (zie vorig bericht). Ik heb een Upacara (Balinese ceremonie) met hem mogen mee maken in zijn Ashram te Junjungan.

Even voor nicht Lytha. Er zijn op Bali velen die Ketut Arsana heten. Deze Guru is inderdaad dezelfde als in de 2e url van je reactie (http://www.ubudbodyworkscentre.com/ketut_arsana.html) en heeft als zodanig niets te maken met die schilder in je 1e url. De Guru is inderdaad een sjamanistische heler en heeft een behandelingscentrum op Jl. Hanoman (hele bekende straat in Ubud) waar hij mensen behandelt. Toen ik een opmerking maakte dat ik öok graag zo'n behandeling wilde antwoorde hij laconiek: "Waarom wil je dat? Je mankeert toch niks. Je ziet er heel gezond uit!" Daar stond ik dan met een bek vol tanden en pats boem....met beide benen weer terug op Aarde! Ik ga deze man nog vele malen bezoeken volgend jaar, dat staat vast!

Nou lieve vrienden & familie, dat was ut dan weer voor dit jaar. Hopelijk vind ik nog voldoende inspiratie om deze Blog volgend jaar voort te zetten. Ik wil jullie hierbij heel hartelijk danken voor alle leuke en lieve reacties.

Mede namens m'n vriendjes van het heilige "Monkey Forest" bos, een Warme hartegroet dan sampai berjumpa lagi,

Jon

Verzadiging !

Yep....ook bij mij nu heeft de wet van verzadiging, na bijna 2 maanden, toegeslagen. Het enthousiasme van in het begin bijna dagelijks een verslag schrijven heeft plaats gemaakt voor berichtjes op een "Only need to know" basis. Jullie zullen nu dus alleen de noemenswaardige gebeurtenissen van mij krijgen. Scheelt weer een boel leeswerk heh!
Er resten mij nu nog maar een paar daagjes voordat ik het vliegtuigje weer pak richting het koude NL, brrrrr.....! De laatste weken zijn werkelijk omgevlogen. Ik heb echter dankbaar gebruik gemaakt van die vrije tijd om naar een leuk plekje te zoeken om volgend jaar voor een langere tijd terug te komen. Want 1 ding is wel zeker geworden in deze 2 maanden. Ubud wordt mijn nieuwe THUIS ! 

Vrijdag 20 Nov. 2009 

Op 1 van m’n vele wandelingen door Ubud heb ik een hele lekkere én goedkope eettent, vlakbij mijn hotel, ontdekt. Het heet ‘Balina Lagoon’ en wordt gerund door ene Ibu Ketut. Haar kookkunsten (met name de Soto Ayam en Nasi Goreng speciaal heb ik nog nergens anders lekkerder gegeten) zijn verrukkelijk. Tijdens één van de vele gesprekken kwam ik erachter dat ze een volgelinge is van een zekere Guru.

Hij is zelf Balinees die in India de deeksha leer heeft gekregen. Het is mij echter niet duidelijk of dit direct van de oprichters, Bhagavan en Ama is of van iemand anders. Later begreep ik dat hij ook weer een Guru hier op Bali heeft die 'MahaGuru’ wordt genoemd. Deze zou in Tabanan (westen van Ubud) wonen. Hij zelf heet “Ketut Arsana” en wordt met ‘Guru Sri’ aangesproken. Ik heb tot nu toe alleen een foto van hem mogen aanschouwen maar dat liet al een hele vriendelijke uitziende indruk achter. En het klinkt uiteraard een beetje cliché maar hij komt mij op één of andere manier erg bekend voor. Misschien ook omdat hij de hele wereld rondreist en volgens zeggen zelfs Nederland met een bezoekje vereerd heeft.

Al snel is het plan geboren om de Ashram van deze Guru met een bezoekje te vereren.

Om 18u dus met Ibu Ketut, achterop de scooter, naar de ashram gereden. Deze ligt in het dorp Junjungan, ca. 5km ten noorden van Ubud. De Ashram is grotendeels door de Guru zelf opgezet. Hij blijkt ook een bevlogen beeldhouwer te zijn, hetgeen te zien is aan de prachtige beelden in de vorm van draken, de Slang (uitbeelding van de Kundalini) , de heilige stier en Chinees Boeddhistische Wijzen, die deze tempel versieren. Deze beelden wijken nogal af van datgene wat je doorgaans in een Balinese tempel ziet en later kwam ik erachter dat ze allemaal uitingsvormen waren van Shiva. Het is prachtig om te zien hoe hij het Balinese Hindoeïsme combineert met dat van India.

Verder viel me bij binnenkomst ook meteen de rust en sereniteit van het complex op. Het bestaat uit verschillende terrassen met hoge bomen en is heel harmonieus  aangelegd. Overal hoorde je zingende vogels en tjirpende krekels. Het gevoel dat ik hier kreeg is te vergelijken met het gevoel dat ik ook had bij het betreden van het kerkje in “Op Hodenpijl” (voor ingewijden). Een moeilijk te omschrijven gevoel van serene rust en onthaasting !

De Guru zelf was op dat moment nog in India maar Ik had het geluk een devote leerlinge van hem, Gaby (van duitse afkomst) aan te treffen. Zij liet me het hele complex zien en vertelde over haar Guru en zijn geloof. Daarna hield ze een darshan (een spiritueel samenzijn) en hebben we gezamenlijk gebeden en gemediteerd. Ook hierbij was het een combinatie van Balinese zegeningen en het Indiase zingen van mantra's. Het was al met al een hele bijzondere ervaring.

Week 5

Op aanraden van een goeie vriendin een relax weekie van gemaakt. Niet veel mensen gesproken, veel geslapen en tochtjes op de motor gemaakt naar mooie plekjes. Één bijzondere gebeurtenis wil ik toch nog wel even vermelden.

Vrijdag 13 Nov 2009

Weer naar Singaraja geweest, deze keer om een priester te ontmoeten die goed schijnt te zijn. We zijn nu via het oosten (Kintamani) gereden maar het blijft een behoorlijke beproeving met z'n bergen en vele bochten. Halfgaar daar aangekomen bleek de priester een nog verbazend jong iemand te zijn in hele gewone kleren. We raakten in een geanimeerd gesprek en even later pakte hij een Balinese kalender en een paar andere eigen geschriften erbij en vroeg mij naar m'n geboortedatum. Hij bladerde door een soort efemeriden (astrologische kalender) en kwam met een Wuku=UGU (7) en de dag PON (4) op Maandag. Dit zijn aanduidingen op de Balinese kalender die een cyclus heeft van 210 dagen. Het totaal van 11 zegt hierbij veel over wie ik ben. Ik ben nu 63 en dit jaar is een jaar van voorbereiding. Volgend jaar als ik 64 word (som=10) is het een jaar van manifestatie, waarbij datgene tot uiting komt waar ik al die tijd naar op zoek ben. De 105 dagen vanaf nu tot aan m'n 64e zijn belangrijk voor het uiteindelijke resultaat ervan. Dit klinkt nogal cryptisch maar ik weet precies waar hij het over heeft. Niet weten met m'n hoofd maar een ander soort weten. Ik voel al een tijd dat ik binnen niet al te lange tijd voor belangrijke beslissingen in mijn leven sta. Het is daarom heel leuk dat dit gevoel min of meer bevestigt wordt door datgene wat die priester me heeft verteld.

Tijdens de sessie gebeurde trouwens ook iets heel bijzonders. Midden in zijn verhaal landde plots een joekel van een sprinkhaan (10cm) boven op m'n kruin-chakra. Ik schrok me te pletter en de priester lag in een deuk en zei dat dit beest de bewuste chakra nu waarschijnlijk heeft geopend. Toen ik googelde naar de spirituele betekenis van de sprinkhaan kwam ik het volgende tegen: 

 "Wanneer de sprinkhaan verschijnt, sta je op het punt een nieuwe sprong voorwaarts te maken. Vertrouw je eigen instincten en ritmen." Toeval of....?

Week 4

De laatste tijd was het weer bar en boos met de Internet verbinding ! Bere traag en vaak doet ie ut gewoon niet meer. Ook viel regelmatig gewoon de hele electra uit voor een paar uur. Afijn, de infra is nu eenmaal niet zoals thuis dus regelmatig m'n yoga oefeningen doen om niet overstressed te raken! Ik loop daarom ook behoorlijk achter met de berichtgeving. Maar ja, beter een klein beetje dan helemaal noppes toch ?

 

Zondag 8 Nov. 2009

Lekkere rustdag gepland om de Blog bij te werken! ’s-Middags toch nog effe richting praktijk van Wayan gewandeld om weer een gezond Kunyit drankje te halen. Daar aangekomen was ut gedaan met de rust want Wayan, Made de chauffeur en Desak begonnen meteen wilde gebaren naar mij te maken dat ze me de hele morgen hadden gebeld maar dat ik niet opnam. Dat kan goed kloppen want ik heb niet constant m’n mobiel op zak. Ze probeerden me te bereiken omdat Wayan’s guru (pemangku=hindu priester) er ook was en zij me wilden meenemen naar zijn huis. Ik had tevoren nl gezegd dat ik dat graag wilde. Hij was ook weer zo’n heel vriendelijk en constant glimlachende man met wie ik meteen leuk contact had. Toen ik m’n kruidendrankje op had vroeg Wayan of ik mee wilde met haar en haar guru naar haar huis om daar een
reinigingsceremonie te doen. Dat vond ik uiteraard een hele eer en met z’n vijven gingen we in een Suzuki Swift op weg. Haar huis was een paar km verder ten noorden van Ubud. Het is het huis die ze met hulp van Elisabeth Gilbert (zie boek) heeft kunnen bouwen. We hebben een ceremonie gehouden om dit huis te reinigen van boze geesten, die er op dit moment zouden zitten. Wayan wil in de toekomst dit huis gaan verhuren en zich alleen op haar praktijk gaan concentreren. Het werd een behoorlijk uitgebreide ceremonie en ik kreeg geen tijd meer om met de guru te praten. Jammer wel maar er zal best gauw een andere gelegenheid zich voor doen.

Zaterdag 7 Nov. 2009

Uitje naar Singaraja met Desak en haar 4 dochters: Ayu Philadelphia, Aju Dé, Aju Man en Aju Tut. Ik heb Desak leren kennen bij Wayan. Zij helpt haar bij de behandelingen en het bereiden van alle kruidendrankjes. We raakten aan de praat en zij vertelde dat ze uit Singaraja (in het noorden) kwam en wilde mij graag de omgeving laten zien. Haar broer verzorgt alle soorten transport dus dat kwam goed uit. Ondanks de korte afstand van ca. 58km deden we er toch zo’n 2,5 uur over omdat we over 2 bergen en langs vele kronkelige haarspeldbochten heen moesten. Ik had medelijden met 2 vd kids want die werden behoorlijk autoziek en moesten om de beurt kotsen. Onderweg nog gestopt bij de “Gitgit” waterval. In Singaraja hebben we haar moeder en oma van in de negentig bezocht. De woonomstandigheden zijn behoorlijk erbarmelijk. Er zijn nauwelijks meubels, het dak kapot en van schoonhouden hebben ze hier ook nooit gehoord. Dat doet je weer realiseren hoe goed we ut eigenlijk in NL hebben.

Op de terugweg zijn we ook gestopt bij de op 1 na heiligste tempel van Bali, de Pura Ulun Danu Bratan. Hier wordt de schrijn, die gewijd is aan de godin vh meer bewaard die tijdens de laatste eruptie van de Batur, bespaard is gebleven.


  

Vrijdag 6 Nov. 2009

Gisteren een relaxdag van gemaakt.
Vanmorgen door mijn wekker om 7u gewekt omdat ik om 8u afgehaald zou worden voor een mooie Mountainbike tocht, de bergen in. Ik was de laatste deelnemer die opgehaald werd. In de auto zaten al 5 australiers, 1 canadese, 1 belg. Onze gids Made sprak verrassend goed Engels.
We reden eerst helemaal naar "Gunung Batur" in het noorden en stapten uit bij een restaurant dat "Lakeview" werd genoemd vanwege het inderdaad prachtige uitzicht op het grote kratermeer met een doorsnede van 11km en 180m diep is. De vulkaan zelf lijkt slapend maar is in werkelijkheid nog actief. De zwarte slierten lava van een uitbarsting in 1926 zijn nog goed te zien. Het restaurant ligt letterlijk op de rand vd krater en we kregen hier ons ontbijt geserveerd. Na het ontbijt op weg naar een koffie plantage waar ze o.a. de beroemde "Kopi Luwak" maken. Dit is een hele speciale soort koffie die door de Luwak (vosachtige) wordt uitgepoept voordat het verder wordt verwerkt. De Luwak weet nl precies welke koffieboon de juiste is. De boon ondergaat in z'n maag een speciale verwerking die het vruchtvlees verwijdert, waarna alleen de pit over blijft. Je begrijpt dat dit natuurlijke proces ook zo z'n prijs heeft. Bij ons betaal je volgens de Belg zo'n €10,- per kopje.
Daarna naar Sebatu waar we onze fietsen en bijbehorenede helmen kregen. Als de hoogtes en remmen goed afgesteld zijn kunnen we aan onze afdaling van 25km beginnen. Af en toe moest er ook op de pedalen worden gestaan om omhoog te komen maar gelukkig duurde dit niet al te lang pfffffff...!


Onderweg stopten we regelmatig om van het uitzicht te genieten of als er animo was om foto's te nemen zoals bij een meer dan 500 jaar oude Banyan boom (ook wel Waringin genoemd) maar bij ons meer bekend als de Ficus Benjamina ha ha! We mochten ook meehelpen de padi (rijststengels) los te slaan.





Verder hebben we ook nog een Banyar (typisch Balinese compound) bezocht. Dit is een soort kleine commune die uit een aantal huisjes bestaat rond een centrale ontmoetings/ceremonie plek plus de familie-tempel binnen een ommuurde ruimte waar doorgaans een aantal families wonen.
Na een aantal spectaculaire afdalingen en voor de echte die-hards (ikke dus nie) een additionele 10km bergop kwamen we bij onze lunchplek waar we super lekker gegeten hebben.

Woensdag 4 Nov. 2009

Vanmorgen om 11u richting huis van Wayan gewandeld om een volledige behandeling te ondergaan. Ik zei dat ik ondanks de pilletjes en drankjes van gisteren toch nog steeds moeilijk in slaap kon komen en vaak wakker werd. Zij zei echter dat ik er al veel beter uit zag dan gisteren en ook helderder uit m'n ogen keek. Ik weet niet goed of dit nu een verkoop praatje was of dat het echt zo is. Ik gaf haar het voordeel vd twijfel.

Ik kreeg weer een heel glas met vers geraspte Kunyit, jeruk nipis (limoen) en honing te drinken. Dit zou goed zijn voor het zuiveren vh bloed. Nadat de masseur, die opgeroepen was, gearriveerd was kon de show beginnen.
Ik moest me helemaal uitkleden en kreeg een dunne sarong aan. Ik werd door 2 man van top tot teen zorgvuldig gewassen met bladeren in kunyit water. Dat alleen al was een heerlijke ervaring. Toen werden m'n onderbenen ingesmeerd met een mengsel van "beras-kencur" (fijngemalen rouwe rijst met kencur=gembersoort wortel). Dit om de spieren sterker te maken.

Daarna gemasseerd door een man uit Java. Ik vond de massages stukken minder dan die van "Wayan Urip" uit Kuta. Het waren steeds dezelfde handgrepen en het was minder grondig. Af en toe kwam Wayan zelf langs en legde wat (Coral Tree leaf) bladeren op m'n buik om de "gastritis" te verhelpen. Al met al vond ik de behandeling nogal tegen vallen en had ik er meer van verwacht. Na de massage kreeg ik nog een vegetarische lunch die uit rode rijst, ginseng en kangkung (waterspinazie) bestond. Voor thuis kreeg ik ook nog een hele verzameling zakjes met allerlei soorten kruiden, honing en 3 soorten bladeren mee. 

Dinsdag 3 Nov. 2009

's-Middags naar het huis van Wayan Nuriasih (midden) gezocht want ben toch wel nieuwsgierig geworden naar het kruidenvrouwtje uit "Eten, Bidden en Beminnen" van Elisabeth Gilbert. Het was gelukkig maar 10 min lopen van mijn hotel. Een rijtjeshuis in een zijstraat van Ubud's hoofdstraat. Later hoorde ik dat dit alweer haar 2e praktijkruimte was. De zaken gaan dus heel goed! De hele ruimte stond vol met flesjes met allerlei kruiden en drankjes. Op de 1e etage vonden de behandelingen/massages plaats. Het voortuintje stond vol met diverse kruiden en planten die zij voor haar genezing gebruikt.

Wayan liep me al breed lachend tegemoet en heette me hartelijk welkom. Ze was een innemende vrouw van middelbare leeftijd en na uitwisseling van beleefdheden vroeg ze me m'n handen aan haar te laten zien, keek in m'n ogen en kneep hier en daar in m'n arm en been waarna ze al snel met een diagnose kwam:


Te hoge cholesterol en bloeddruk, te weinig kalk, een vorm van gastritis, teveel in m'n hoofd zitten, zwakke nieren en lage rugpijn. Nou, daar kon ik ut dus mee doen. De hoge cholesterol en bloeddruk begreep ik niet helemaal omdat ik nog niet zo lang geleden een bloedtest in NL had gedaan die aangaf dat beide heel goed waren. De gastritis kon ik ook niet plaatsen maar de rest vd diagnose kan best goed kloppen. Ze vroeg of ik er wat aan wilde doen en of ik een complete behandeling wilde. Het was, voor Balinese begrippen, een behoorlijk bedrag (ca.€60) en zou een paar uur in beslag nemen.

Ik wilde dit wel meemaken en toen ik instemde ging ze meteen aan de slag en kreeg ik 4 soorten drankjes en moest ik 3 soorten pillen slikken. Ook moest ik nog enkele bladeren eten. Tussendoor hield ze zich met nog een paar andere cliënten bezig die al een behandeling ondergingen. Ut komt allemaal een beetje chaotisch en onpersoonlijk over maar ze houdt alles wel in de gaten. Daarna een afspraak voor morgenochtend gemaakt om de rest van de behandeling, een lichaamsreiniging en een massage, te krijgen.

Maandag 2 Nov. 2009

Om 11u door chauffeur van 'Scoot' opgehaald en om 11:30 voeren we weer per speedboot terug naar Sanur. Vandaar met de auto naar Hotel 'Pradha' Ubud. Dit hotel werd door de meisjes in Lembongan aanbevolen. Het is een heerlijk rustig hotel in een zijstraat van Ubud's hoofdstraat. De kamer is ruim, met AC + badkamer met bad en kost ca.€18 p/n. Er is ook een klein zwembadje bij.

Week 3

Na 2 weekjes van betrekkelijke rust is het hoog tijd voor wat actie !

Let op !  Berichten zijn omgekeerd chronologisch geplaatst dus Onderaan starten met lezen aub!

Zondag 1 Nov 2009
Om precies 8u opgehaald door een chauffeur van "Scoot" die ook de overtocht naar "Nusa Lembongan" (een eiland ten Z-O van Ubud) verzorgde. In Sanur nog 2 nederlanders opgehaald en in 45min met een soort van speedboot naar het eiland overgevaren. Het was minder spectaculair dan de boottocht naar de Gili-eilanden vorig jaar. Accommodatie is hier een stuk duurder vanwege het toerisme en minder luxe. Ik had een kamer zonder AC voor $55. Er was verder niet zoveel te beleven. In een paar uur ben je het eiland rond gecrost op de brommer.
Op een gegeven moment kwam een helicopter een paar keer overvliegen met wat later bleek een camera aan een lang stuk kabel. Later zagen we dat ie lange tijd boven een speedboot, die heen weer voor de kust voer, bleef hangen. Het zou 1 vd opnames voor "Eten, Bidden en Beminnen" van Elisabeth Gilbert met Julia Roberts in de hoofdrol geweest kunnen zijn. Ze zijn nl op dit moment het laatste stuk vh boek hier op Bali aan het verfilmen. Volgens de lokale kranten hier waren er nogal wat protesten van de lokale bevolking omdat ze er niet ingekend zouden zijn. En nu willen ze natuurlijk ook geld zien heh! Afijn, ut lijkt de DSB wel ha ha!

's-avonds met de overige hotelgasten, 2 nederlandse meiden (Sophie & Vanessa), 3 Australische (Damia, Joan en ?) en Cam (vriend van Joan) heel gezellig in hotel gedineerd. We vierden onze laatste avond en het werd uiteindelijk een dolle boel en hebben samen met de hotelboys gedanst. Vanessa kreeg ut zo heet dat ze als 1e met kleren en al in het zwembad dook, al snel gevolgd door de anderen. Die inlanders vonden het wel heel gezellie en trakteerden ons herhaaldelijk op Arak (plaatselijke sterke drank), gemengd met Jus-d'orange, in de hoop de meisjes dronken te voeren. Dat gebeurde gelukkig niet maar ze werden wel handtastelijk. Ze bleven echter wel op afstand nadat duidelijk werd gemaakt dat men het niet fijn vond.

De volgende ochtend, zonder al teveel houten hoofden, hartelijk afscheid genomen van elkaar en email-adressen uitgewisseld..

Zaterdag 31 Okt 2009

Marco kwam tijdens ontbijt mijn ticket voor de boot van morgen naar Lembongan brengen.

's-middags samen met Chris en Ellen hun laatste dag op het strand en de warungs doorgebracht. 's-avonds weer met Sjanie en Jan bij Malioboro gegeten.

Koffers gepakt en na nog even naar studio Sport gekeken te hebben vroeg het bed ingedoken want morgen wacht een drukke dag naar Nusa Lembongan.

Vrijdag 30 Okt 2009

's-morgens bij 't zwembad restant van de durian verorberd.

's-avonds samen met Chris en Ellen hun laatste avond gevierd bij Warung Bumbu en daarna de gebruikelijke Es-cappucino bij Starbucks.

Donderdag 29 Okt 2009

Vroeg opgestaan omdat Chris, Ellen en ik naar Tampaksiring zouden gaan voor een reinigingsritueel. De heilige bron Tirta Empul wordt door Balinezen vereerd. De baden dateren al vanaf de 10e eeuw. Aan het bronwater wordt een magische geneeskrachtige werking toegeschreven. We werden daarbij begeleid door Bu Tini en haar zusje Bu Ayu, die ons heel veel over de ceremonie vertelden.

Om 8u vertrokken we eerst naar het huis van Bu Tini om ons te verkleden in prachtige sarongs en kebaya's. Chris en ik kregen ook nog een Udeng (hoofdversiering) op. Na elkaar uitvoerig bewonderd te hebben gingen we eerst naar een afgelegen oude, min of meer vervallen tempeltje aan de kust, iets ten noorden van Sanur. Het heette Pura Segara. Bu Ayu gaat hier regelmatig naar toe om te bidden. De pemangku (Hindu priester) die hier al meer dan 4 jaar in ascese leeft heet 'Alit' (in balinees=klein). Klein was ie zeker maar zag er verder uit zoals ik me een priester zou voorstellen. Een heel mooi en lief manneke.

We gingen hier naar toe om door hem gezegend te worden en daarna als een soort voor-reiniging, in zee, onze voeten en gezicht te wassen.

Daarna reed Pak Made (man van Ayu) ons naar Tampaksiring. Het is hier nogal toeristisch dus moest er bij de ingang flink betaald worden. Echter niet voor ons want in klederdracht zagen we eruit als 'locals'. Voordat we verder het tempel-complex op gingen hadden we eerst een heerlijke lunch die Bu Tini voor ons klaar had gemaakt. Het was nasi-bungkus (rijst, stukje kip en groenten in pisangblad) die we ons, in de tuin, op het gras, prima lieten smaken.

 
Vervolgens naar de baden. Er waren 2 baden met elk 11 pancorans (waterstraal uit de muur). Na te hebben gebeden en offers gebracht te hebben plonsden we, met kleren aan, in het water. Bu Tini legde uit dat bij iedere waterstraal we het water eerst 11x in onze handen moesten opvangen en over ons hoofd moesten gieten. Daarna 11x kleine beetjes uit onze handen drinken. Bij de 3e actie moest je je hoofd helemaal onder de waterstraal houden. Dit allemaal met de intentie dat het ons zal reinigen van alle negatieve energien die we bij ons dragen. Je begrijpt dat dit een nogal tijdrovende bezigheid was maar desalniettemin een bijzondere ervaring om mee te maken.

Na droge kleren aangetrokken te hebben en een bakkie Kopi Bali gingen we weer richting huis. Onderweg kwamen we een kleine vrachtwagen, met durians tegen. De auto terplekke tegen gehouden en gevraagd of de vruchten ook te koop waren. Dat waren ze en na stevig onderhandelen door Bu Tini gingen we met 5 durians rijker weer op weg.

Thuis gekomen trakteerde ik m'n hotelbuurtjes op deze heerlijke vrucht. Het smaakte verrukkelijk maar er waren zoveel pitten (4 partjes met elk 5 á 6 pitten) dat we de helft moesten laten staan voor de volgende dag.

Woensdag 28 Okt 2009

's-middags bij de warung op het strand kwam ik met 2 vrouwen en 1 man uit NL, die ik niet eerder gezien had, aan de praat. De donkerste vd 2 vrouwen met grote ogen kwam me enigszins bekend voor maar m'n reeds  afgestompte hersenen deden al lang geen moeite meer om me te herinneren waar en wanneer ik haar eerder gezien zou hebben. Tijdens het gesprek vertelde ze dat ze ruim een week op Ambon was geweest om haar roots op te zoeken. Toen ik vertelde dat ik dat vorig jaar ook gedaan had en de naam vh dorp Hulaliu (waar een kolonie Noya's woont) noemde werden haar ogen nog groter en vroeg ze me hoe ik heette. Toen ze dat hoorde viel ze schaterend van haar stoel en toen ze weer overeind krabbelde stelde ze zich, nog half snikkend, voor als Tine Noya.  Toen was het mijn beurt om me in m'n hap tahu-goreng te verslikken. Ineens herkende ik haar van mijn Hyves pagina als de zus van Stien Noya waar ik ooit tegen gebadmintond heb.

Nou, je begrijpt dat daarna de andere 2 geen kind meer aan ons hadden en wij ook niet meer aanspreekbaar waren. Jammer genoeg gingen ook zij de volgende dag alweer terug naar NL maar niet nadat Tini en ik elkaar plechtig beloofd hebben elkaar op de hoogte te houden over onze stamboom perikelen.

Dinsdag 27 Okt 2009

In de namiddag weer naar masseur Wayan Urip geweest voor een massage maar het is niet door kunnen gaan omdat hij bezoek kreeg van 2 andere hollanders die de volgende dag zouden vertrekken en nu afscheid kwamen nemen. Ron en Angelique waren hele gezellige mensen zodat het al snel uitliep en de massage uitgesteld moest worden. Zij nodigden mij daarop uit om samen met hen het avondeten te nuttigen bij "Nikmat", een eettent waar ik al eerder positieve verhalen over heb gehoord. Het eten was inderdaad heerlijk maar ik proefde echter niet veel verschil met "onze" warung Pujasera! Na het eten lieten ze me nog een aantal aantrekkelijke accommodaties zien die heel betaalbaar waren en namen we heel hartelijk afscheid van elkaar.

Week 2 in Tuban

Let op !  Berichten zijn omgekeerd chronologisch geplaatst dus Onderaan starten met lezen aub!

Hallo allemaal,
Hier het verslagje van alweer de 2e week. Het lijkt of ik er al 4 op heb zitten.

Het stelt deze keer niet zoveel voor want ik heb helemaal niks, nada, noppes uitgevoerd dan alleen maar pootje baden in zwembad en 's-middags op het strand, onder de palmen slap ouwehoeren met m'n Indo-vriendjes. En tussendoor allerlei lekkere hapjes en drankjes uitproberen.

Ik heb ook begrepen dat ik nogal wat vreemde uitdrukkingen heb gebruikt in m'n vorige verslag dus zal ik proberen om nu zoveel mogelijk betekenissen erbij te doen voor de niet-Indo's onder ons ha ha !  



Maandag 26 Okt. 2009

Vandaag niet naar strand gegaan maar heerlijk bij hotel gebleven, in zwembadje gepoedeld en boekjes gelezen. 's-avonds met de Dietsjes voor de verandering naar een andere warung getuft om nu eens de Soendanese (west-javaans) keuken uit te proberen. Van horen zeggen moest het verrukkelijk zijn. Er waren er echter 2 dicht bijelkaar en naderhand bleek dat we net de verkeerde te pakken hadden. Ut was niet te naggelen. Volgende keer doen we ut dus dunnetjes over bij de andere tent die er overigens ook veel gezelliger uit zag.

 
Op de terugweg weer onze dagelijkse traditionele 'kopie pahit' (balinese benaming voor kopie tubruk) gedronken bij onze warung aan de overkant van hotel.

Toen we er een half uurtje zaten hoorde ik een bekend stoomfluit-geluid langs komen. Ik herkende het meteen als de Putu-man van vroeger. (Putu=bambu-kokertjes die gevuld worden met gestampte rijst en gula-jawa in het midden, die op een gaatje met hete stoom gaar wordt gemaakt en daarna met geraspte kokos wordt geserveerd. (zie foto). Sjanie herkende het ook en wij sprintten allebei de straat op om hem tegen te houden. We hebben heerlijk gesmuld van 10 stukjes nostalgie bij de koffie.

Zondag 25 Okt. 2009  
Vanochtend niet in zwembad gezwommen maar na ontbijt direct naar strandtentjes gelopen ivm laatste dag vriendjes. Lekker in zee gezwommen, er waren die dag heerlijke grote golven.
smiddags laat pas gegeten dus vanavond niet meer.
Met Ibu Tini afgesproken dat ik Woe. mee naar tempelceremonie ga waar zij gaat zingen. Dat wordt weer sarong en wit overhemd aan.
Met Chris/Ellen (vrienden van vorig jaar) afgesproken om Do. naar Tampaksiring te gaan waar wij een reinigingsritueel gaan doen in 1 van de heilige baden aldaar.

Eind vd middag afscheid genomen van Rob/Joan/Ted/Judy/Maurice en Ilse die morgen weer terug naar Nl gaan (snik).

Zaterdag 24 Okt. 2009

's-avonds weer bij Pujasera gegeten (deze keer bami/kip/fuyonghai).

Daarna stelde ik voor om de durian, die ik 2 dagen geleden in de super had gekocht met z'n drietjes als desert op te peuzelen. De Dietsjes echter, hadden zoveel gegeten dat er niets meer bij kon zodat ik het in m'n eentje moest rooien. Normaal gesproken geen probleem voor mij maar deze stukken kwamen uit Bangkok en waren een stuk groter en voller van smaak dan de vorige. Toen ik de 2e op had moest ik al een beetje kokhalzen maar de 3e pit bleef me aanstaren. Ik ben toen strondmisselijk m'n bed ingerold.

Vrijdag 23 Okt. 2009

Hersens hebben zich ietwat hersteld alhoewel ut lijkt of ik nog steeds last heb van acute alzheimer.
Boodschapjes bij Pepito (plaatselijke super) gehaald, oa. bakje met 3 grote pitten Durian (uit Bangkok). 
savonds weer bij malioboro met Jan, Sjanie en Marco (zoon van J&S) bebek/kip presto bakar/teri+peteh/kankung/asinan gegeten. (bebek presto bakar = eend die in een hogedruk pan snel gaar wordt gemaakt, vervolgens door een soort van kerrie saus gehaald en daarna geroosterd wordt. Het is dan zo krokant dat je zelfs de botjes op kunt eten.

Donderdag 22 Okt. 2009

Totale black-out. kheb echt geen idee meer wat ik gedaan heb

Woensdag 21 Okt. 2009

Na ontbijt en ochtend baantjes in 't zwembad naar ut strand gewandeld. Daar een hele kokosnoot opgedronken en in zee gezwommen. Het water was met z'n 20gr heerlijk.'s-avonds bij Pujasera (warung in de buurt) rijst, geb. kip en cap-cai gegeten.

Of ut nu door de hitte of de vochtigheid komt weet ik nie maar ik krijg 't gevoel dat m'n hersens niet meer zo werken zoals ik gewend ben. Het lijkt wel of ze een stuk trager schakelen en ik kan nauwelijks uit m'n woorden komen. Ik had dit al eerder gemerkt bij een aantal van die Indo-vrienden op het strand. Het was heel komisch om te horen maar nu ervaar ik ut dus zelf. Misschien hoort dit wel bij het "Onthaastings proces" waar iedereen hier vroeg of laat mee te maken krijgt.

Dinsdag 20 Okt. 2009

Vanavond Padangs gegeten. Was niet veel soeps, te weinig verse kruiden enzo.

hotelvrienden hebben een kleine durian (stekelig stink vrucht) langs kant vd weg gekocht (ca. €2)

savonds na ut eten verorberd. Smaakte niet helemaal lekker, waarschijnlijk jong geplukt.

1e weekje

Zo, daar ben ik dan weer. Lekker 5 daagjes heerlijk relaxed gedaan om een beetje te wennen aan de temperatuur en hoge luchtvochtigheid. Als je een arm omhoog doet heppie gelijk een natte broek !
Hieronder volgt een kort verslagje van dag tot dag.

 

Zondag 18 Oct. 2009

Vanmorgen was ik te laat met ontbijt en kreeg dus niks meer te eten. Zelfs geen kopje thee of koffie. Dat is weer het nadeel van een klein hotelletje. Maar niet lang getreurd, tentjes in overvloed waar je een heerlijk portie nasi goreng of toasts met scrambled eggs kan krijgen. ’s-Middags lekker in ’t kleine zwembadje gepoedeld en een beetje gelezen. ’s-Avonds met Jan en Sjaine bij 1 van hun eettentjes heerlijk met de hand gegeten. Ik had nasi goreng met garnalen, krokant gebakken  kip, tempé goreng en pecing (soort sambal goreng kangkung).

 

Zaterdag 17 Oct. 2009

Tijdens ontbijt kennis gemaakt met een ouder echtpaar (Jan & Sjaine Dietz) die al meer dan 15 jaar hier komen en nu ook 3 maanden alleen maar op deze plek zitten omdat het een heel rustig hotelletje is. Ze zijn ook net bezig om een stuk grond te kopen om een huisje op te zetten. Hoe bedoel je toevallig. Ze hebben me al heel veel tips gegeven.’s-Middags op strand weer nieuwe hollanders ontmoet die me fantastische verhalen vertelden over een Balinese masseur (Wayan Urip) die in de buurt een praktijkje had. Hij had haar van een post-traumatisch syndroom, na een borst-amputatie, afgeholpen. Zij kon haar arm niet meer omhoog krijgen en had in NL een 30tal Fysio en ziekenhuis behandelingen ondergaan zonder resultaat. Na 3 behandelingen bij Wayan kon ze weer met haar linkerarm, achter haar hoofd langs, bij haar rechterschouder komen. Je begrijpt dat ik tuurlijk stinkend nieuwsgierig was geworden en wilde hem snel ontmoeten.
Nou, dat was geen probleem want Ibu Tini, van 1 vd warungs belde hem op en hij had toevallig net niets te doen. Het is inderdaad een bijzondere man en het was een bijzondere ervaring. Later meer hierover.

 

Vrijdag 16 Oct. 2009

Vannacht iets beter geslapen. Deze keer bestond ontbijt uit Bami goreng, gebakken eitje en een schaaltje sambal kecap. Als ut zo door gaat ben ik straks tonnetje rond als ik terug kom. Rest vd ochtend de Bali reisgids doorgebladerd en om een uur of 2 weer richting strandwarungs gesjokt. Daarvoor gezellig met de tuinjongens gebabbeld over de Kamboja plant (Plumeria). Zij lieten me zien hoe je een plant met verschillende kleuren bloemen kan kweken dmv enten. (zie foto’s). Moet ik thuis ook maar eens proberen. Onderweg nog even snel een lokale sim-kaart gekocht zodat ik contact kan houden met nicht Reina. Deze keer heb ik de lunch in de warung maar overgeslagen en alleen een paar schijfjes pisang goreng gegeten die ik van een nieuw stel (Hans & Wilma) kreeg. Later op de middag kwamen m’n nichten Reina, Oetie en Lytha er ook bij. Meteen afgesproken dat ik ’s-avonds bij hun in hotel zou komen eten. Het is een heel mooi hotel en heet “Bali Garden”. Het ademt een relaxte en gemoedelijke sfeer uit. Ook de prijs (€35,- pn/pp) viel mee. Iets om te onthouden voor een volgende keer.

 

Donderdag 15 Oct. 2009

Om 9u opgestaan en nasi goreng ontbeten. Ik was weer een beetje misselijk en had ook hoofdpijn. Toch nog last van de omschakeling denk ik. Na een paar uurtjes slapen en een paracetamol knapte ik gelukkig weer op. Om 15u weer naar het strand gewandeld en nasi campur gegeten. Deze keer bij een andere warung dan gisteren maar het was een stuk minder lekker. Tussen de verschillende Es-kelapa muda (kokosnotendrank) door nog een paar foto's van een tempel op het strand genomen. Om een uur of 5 bracht Rob (1 vd Indo's) mij bij zijn favoriete masseuse. Ik herkende haar als diegene die mij vorige jaar had gemasseerd. Ze heet Wayan en masseerde verukkelijk. Ik was nog behoorlijk stijf van de vlucht en het deed daarom ook overal behoorlijk pijn. ’s-Avonds bij Discovery de traditionele Es-Cappucino gedronken en een half pakje kretek weggepaft.

 

Woensdag 14 Oct. 2009

Aansluiting naar Denpasar vertrok deze keer helaas niet op tijd. We misten 1 passagiere en dan moet haar bagage er weer uitgevist worden. Gelukkig geen noemenswaardige vertraging bij de paspoort controle. Omdat ik een 2-maands visum al bij de ambassade had geregeld kon ik in een kortere rij aansluiten. De rijen van mensen die korter dan een maand zijn en hun visum terplekke moesten betalen waren 3x zo lang. Misschien een tip voor diegenen die nog moeten gaan. Buiten werd ik opgewacht door een chauffeur van Slamat Jalan die mij naar Hotel Mandara bracht.

De kamer in Mandara is prima. Goed 2 pers bed en ruime, schone douche.Airco is ook redelijk stil maar heb um toch maar uitgedaan om alvast te wennen aan de hitte buiten. Verder beschikt het over een klein zwembad.

’s-Middags meteen naar de bekende ontmoetingsplek van de Indo's op het strand gegaan en daar heerlijke nasi goreng met ayam goreng, kankung en tahu goreng gegeten bij de warung van Ibu Evi. Al snel contact gemaakt met een paar Indo’s die allemaal in een ander hotel van slamat Jalan (Bakungsari) logeerden. Later kwam ik ook nog m'n nichtjes Reina, Oetie en Lolipop tegen bij Discovery.