Week 3

Na 2 weekjes van betrekkelijke rust is het hoog tijd voor wat actie !

Let op !  Berichten zijn omgekeerd chronologisch geplaatst dus Onderaan starten met lezen aub!

Zondag 1 Nov 2009
Om precies 8u opgehaald door een chauffeur van "Scoot" die ook de overtocht naar "Nusa Lembongan" (een eiland ten Z-O van Ubud) verzorgde. In Sanur nog 2 nederlanders opgehaald en in 45min met een soort van speedboot naar het eiland overgevaren. Het was minder spectaculair dan de boottocht naar de Gili-eilanden vorig jaar. Accommodatie is hier een stuk duurder vanwege het toerisme en minder luxe. Ik had een kamer zonder AC voor $55. Er was verder niet zoveel te beleven. In een paar uur ben je het eiland rond gecrost op de brommer.
Op een gegeven moment kwam een helicopter een paar keer overvliegen met wat later bleek een camera aan een lang stuk kabel. Later zagen we dat ie lange tijd boven een speedboot, die heen weer voor de kust voer, bleef hangen. Het zou 1 vd opnames voor "Eten, Bidden en Beminnen" van Elisabeth Gilbert met Julia Roberts in de hoofdrol geweest kunnen zijn. Ze zijn nl op dit moment het laatste stuk vh boek hier op Bali aan het verfilmen. Volgens de lokale kranten hier waren er nogal wat protesten van de lokale bevolking omdat ze er niet ingekend zouden zijn. En nu willen ze natuurlijk ook geld zien heh! Afijn, ut lijkt de DSB wel ha ha!

's-avonds met de overige hotelgasten, 2 nederlandse meiden (Sophie & Vanessa), 3 Australische (Damia, Joan en ?) en Cam (vriend van Joan) heel gezellig in hotel gedineerd. We vierden onze laatste avond en het werd uiteindelijk een dolle boel en hebben samen met de hotelboys gedanst. Vanessa kreeg ut zo heet dat ze als 1e met kleren en al in het zwembad dook, al snel gevolgd door de anderen. Die inlanders vonden het wel heel gezellie en trakteerden ons herhaaldelijk op Arak (plaatselijke sterke drank), gemengd met Jus-d'orange, in de hoop de meisjes dronken te voeren. Dat gebeurde gelukkig niet maar ze werden wel handtastelijk. Ze bleven echter wel op afstand nadat duidelijk werd gemaakt dat men het niet fijn vond.

De volgende ochtend, zonder al teveel houten hoofden, hartelijk afscheid genomen van elkaar en email-adressen uitgewisseld..

Zaterdag 31 Okt 2009

Marco kwam tijdens ontbijt mijn ticket voor de boot van morgen naar Lembongan brengen.

's-middags samen met Chris en Ellen hun laatste dag op het strand en de warungs doorgebracht. 's-avonds weer met Sjanie en Jan bij Malioboro gegeten.

Koffers gepakt en na nog even naar studio Sport gekeken te hebben vroeg het bed ingedoken want morgen wacht een drukke dag naar Nusa Lembongan.

Vrijdag 30 Okt 2009

's-morgens bij 't zwembad restant van de durian verorberd.

's-avonds samen met Chris en Ellen hun laatste avond gevierd bij Warung Bumbu en daarna de gebruikelijke Es-cappucino bij Starbucks.

Donderdag 29 Okt 2009

Vroeg opgestaan omdat Chris, Ellen en ik naar Tampaksiring zouden gaan voor een reinigingsritueel. De heilige bron Tirta Empul wordt door Balinezen vereerd. De baden dateren al vanaf de 10e eeuw. Aan het bronwater wordt een magische geneeskrachtige werking toegeschreven. We werden daarbij begeleid door Bu Tini en haar zusje Bu Ayu, die ons heel veel over de ceremonie vertelden.

Om 8u vertrokken we eerst naar het huis van Bu Tini om ons te verkleden in prachtige sarongs en kebaya's. Chris en ik kregen ook nog een Udeng (hoofdversiering) op. Na elkaar uitvoerig bewonderd te hebben gingen we eerst naar een afgelegen oude, min of meer vervallen tempeltje aan de kust, iets ten noorden van Sanur. Het heette Pura Segara. Bu Ayu gaat hier regelmatig naar toe om te bidden. De pemangku (Hindu priester) die hier al meer dan 4 jaar in ascese leeft heet 'Alit' (in balinees=klein). Klein was ie zeker maar zag er verder uit zoals ik me een priester zou voorstellen. Een heel mooi en lief manneke.

We gingen hier naar toe om door hem gezegend te worden en daarna als een soort voor-reiniging, in zee, onze voeten en gezicht te wassen.

Daarna reed Pak Made (man van Ayu) ons naar Tampaksiring. Het is hier nogal toeristisch dus moest er bij de ingang flink betaald worden. Echter niet voor ons want in klederdracht zagen we eruit als 'locals'. Voordat we verder het tempel-complex op gingen hadden we eerst een heerlijke lunch die Bu Tini voor ons klaar had gemaakt. Het was nasi-bungkus (rijst, stukje kip en groenten in pisangblad) die we ons, in de tuin, op het gras, prima lieten smaken.

 
Vervolgens naar de baden. Er waren 2 baden met elk 11 pancorans (waterstraal uit de muur). Na te hebben gebeden en offers gebracht te hebben plonsden we, met kleren aan, in het water. Bu Tini legde uit dat bij iedere waterstraal we het water eerst 11x in onze handen moesten opvangen en over ons hoofd moesten gieten. Daarna 11x kleine beetjes uit onze handen drinken. Bij de 3e actie moest je je hoofd helemaal onder de waterstraal houden. Dit allemaal met de intentie dat het ons zal reinigen van alle negatieve energien die we bij ons dragen. Je begrijpt dat dit een nogal tijdrovende bezigheid was maar desalniettemin een bijzondere ervaring om mee te maken.

Na droge kleren aangetrokken te hebben en een bakkie Kopi Bali gingen we weer richting huis. Onderweg kwamen we een kleine vrachtwagen, met durians tegen. De auto terplekke tegen gehouden en gevraagd of de vruchten ook te koop waren. Dat waren ze en na stevig onderhandelen door Bu Tini gingen we met 5 durians rijker weer op weg.

Thuis gekomen trakteerde ik m'n hotelbuurtjes op deze heerlijke vrucht. Het smaakte verrukkelijk maar er waren zoveel pitten (4 partjes met elk 5 á 6 pitten) dat we de helft moesten laten staan voor de volgende dag.

Woensdag 28 Okt 2009

's-middags bij de warung op het strand kwam ik met 2 vrouwen en 1 man uit NL, die ik niet eerder gezien had, aan de praat. De donkerste vd 2 vrouwen met grote ogen kwam me enigszins bekend voor maar m'n reeds  afgestompte hersenen deden al lang geen moeite meer om me te herinneren waar en wanneer ik haar eerder gezien zou hebben. Tijdens het gesprek vertelde ze dat ze ruim een week op Ambon was geweest om haar roots op te zoeken. Toen ik vertelde dat ik dat vorig jaar ook gedaan had en de naam vh dorp Hulaliu (waar een kolonie Noya's woont) noemde werden haar ogen nog groter en vroeg ze me hoe ik heette. Toen ze dat hoorde viel ze schaterend van haar stoel en toen ze weer overeind krabbelde stelde ze zich, nog half snikkend, voor als Tine Noya.  Toen was het mijn beurt om me in m'n hap tahu-goreng te verslikken. Ineens herkende ik haar van mijn Hyves pagina als de zus van Stien Noya waar ik ooit tegen gebadmintond heb.

Nou, je begrijpt dat daarna de andere 2 geen kind meer aan ons hadden en wij ook niet meer aanspreekbaar waren. Jammer genoeg gingen ook zij de volgende dag alweer terug naar NL maar niet nadat Tini en ik elkaar plechtig beloofd hebben elkaar op de hoogte te houden over onze stamboom perikelen.

Dinsdag 27 Okt 2009

In de namiddag weer naar masseur Wayan Urip geweest voor een massage maar het is niet door kunnen gaan omdat hij bezoek kreeg van 2 andere hollanders die de volgende dag zouden vertrekken en nu afscheid kwamen nemen. Ron en Angelique waren hele gezellige mensen zodat het al snel uitliep en de massage uitgesteld moest worden. Zij nodigden mij daarop uit om samen met hen het avondeten te nuttigen bij "Nikmat", een eettent waar ik al eerder positieve verhalen over heb gehoord. Het eten was inderdaad heerlijk maar ik proefde echter niet veel verschil met "onze" warung Pujasera! Na het eten lieten ze me nog een aantal aantrekkelijke accommodaties zien die heel betaalbaar waren en namen we heel hartelijk afscheid van elkaar.